Een rugzak vol verhalen
Column 2: Twee is meer dan 1…
De telefoon gaat; matching aan de lijn. Er klinkt: “We hebben….we zoeken….zouden jullie…..”….en dan is het even stil. ”Ja natuurlijk!” wordt er geantwoord vanuit onze woonkamer. Aan de andere kant van de lijn gaat de vraag verder…..”Ook haar zus(je), ze komen samen!”
Enthousiast, verrast, maar vol verwachting worden de beide kamers gereed gemaakt voor onze nieuwe “logees”. En dan staan ze daar. Ieniemienie en haar tweelingzusje. Op onze oprit, amper 4 jaar jong! Wat spannend. Voor hen beide, maak ook voor ons gezin. Een feestje maken we er niet van. Maar meer dan welkom zijn ze zeker!
Na een korte kennismaking, rondleiding door het huis, een poot van de hond, drinken ze hun limonade heerlijk op. Na enkele dagen volgt er kennismaking op school. De dagen vliegen om, de weken gaan voorbij. Hun “rugzakje” wordt steeds meer bekend, maar juist daardoor ook minder zwaar. Benadering op maat, omgang met liefde, uitleg en begrip. Maar vooral veel geduld. Heel veel geduld.
Na enkele maanden weer een trede verder op de trap. Contact en bezoeken met moeder gaan nu goed. Zelfs zo goed, dat we alles samen rechtstreeks met hun lieve moeder afstemmen. Begrip en respect is er van beide kanten. Moeder komt ook af en toe bij ons thuis. Na een periode van ruim een jaar gaat de tweeling weer thuis bij moeder wonen. We zijn zo dankbaar dat de meiden thuis bij moeder groot mogen worden. En groot worden ze!
Nog steeds hebben we maandelijks contact en af en toe komen ze zelfs bij ons logeren. Dan belt één van beide of het schikt, komend weekend. Tuurlijk, altijd welkom! En we weten dan, er komt niet één, maar twee! Maar ze komen nu niet door de voordeur, zoals de eerste keer……Aanbellen hoeft ook niet, want onze achterdeur staat altijd open! Ze kloppen wel op de deur, twee keer, want twee is meer dan één!!
Column 1: Vier seizoenen op één dag
Zomaar een pleeggezin…zomaar een dag. Het regent buiten. Na de lange zomer nu echt een donker uur met veel regen en wind!
Zo vaak horen wij mensen (ook vrienden en familieleden) tegen ons als pleegouders zeggen, “dat wat jullie doen, wat goed zeg, dat zouden wij ook wel willen, maar ja, bla bla bla……” En dan komen de excuses. Nou, ten eerste, het is niet om trots op te zijn wat we doen. Wel dankbaar en dat zijn we zeker! Dat wij de mogelijkheden hebben en mogen inzetten. En niet wij als (pleeg) ouders, maar juist, wij als (pleeg)gezin. Zelfs onze huisdieren horen daarbij!
Het verrijkt ons leven. Een zinvolle manier dat veel waarde toevoegt. Maar wel een waarde die niet te meten is. In pleegzorgland is het nooit herfst, winter, lente of zomer. Of juist misschien altijd wel. Soms zelfs wel vier seizoenen op één dag, ja echt, het komt voor! Dat maakt het juist zo uitdagend en leuk.
De samenwerking, het team om ons pleegkind heen. Dat wij, als gezin, een schakel mogen zijn in het leven van ons pleegkind. Elke zonnige dag maar weer. Ook op de donkere dagen. In ons gezin is ook de motto: “’t komt aal goud!” Naar buiten kijkend, zie ik de zon door het dikke wolkendek komen.
Vanuit de radio, klinkt het lied “’t Het nog nooit, nog nooit zo donker west of ‘t wer altied wel weer licht!