Een nieuwe ontmoeting
Op deze pagina vertelt een pleegmoeder over de pleegzorg die ze biedt. Dit is haar eerste column en ze neemt ons mee naar de eerste ontmoeting met de biologische moeder van het pleegkind en vertelt openhartig wat er daarna gebeurde.
Column van een pleegouder
Een nieuwe ontmoeting
"Regelmatig denk ik terug aan de eerste kennismaking met de moeder van onze pleegzoon. Op de parkeerplaats, een spontane ontmoeting voor het startgesprek op kantoor. Moeder had een fietsje en kleding bij zich. Ze wist nog niet of ze dit aan mij wilde meegeven. Haar spanning was voelbaar. Tijdens het gesprek op kantoor met hulpverleners was er bij moeder boosheid richting de hulpverlening en zijn er dingen gezegd die maakte dat ik op mijn hoede was.
Ik toonde mij gereserveerd, de houding die mij geadviseerd was. Voorzichtig om persoonlijke zaken te delen, nog geen gegevens uitwisselen, niet meegaan in verzoeken van moeder. Oogcontact zoekend met de pleegzorgbegeleider en ruimte laten om mij als pleegouder te beschermen. Ik vond het hard werken en herkende mijn eigen stemgeluid niet. Thuis zat er een jongetje die een appel op mij deed dat ik voor hem ging zorgen. En was ik onder de indruk van wat hem was overkomen. In de ontmoeting met moeder had ik zoveel vragen en wilde ik haar het gevoel geven dat mijn intenties goed waren. Dat ik begaan ben met haar zoontje en met moeder zelf. Maar hoe doe je dat, jezelf zijn vanuit een gereserveerdheid? En dan heb ik het nog niet eens over een ongekende spanning in mijn lijf voor al dat nieuwe dat op mij af kwam.
Moeder vertelde me enige tijd geleden dat ze pas maanden later zag dat ik ook een mens ben met gevoel. Tot dan toe had ze vooral mijn voorkomen gezien van een zelfverzekerde pleegouder, zich bewust van haar taak. Ze moest eens weten wat er achter de houding aan storm gaande was. Na een bezoek bij ons thuis bracht ik moeder naar het station en daar in de auto hebben we elkaar pas echt ontmoet. We waren inmiddels gewend aan elkaar door de maandelijkse bezoeken en regelmatige belmomenten. En zonder hulpverleners erbij die moeder het gevoel gaven alles goed te moeten doen, kwam er ruimte om meer te delen. Moeder die vertelde bang te zijn haar kind te verliezen en die van mij hoorde dat ik ook onzekerheden heb. Onzeker het wel goed te doen als pleegmoeder, mijn leven dat totaal veranderd was doordat ik de verantwoordelijkheid kreeg voor de zorg van haar kind. Kan ik de opvoeding waarmaken en wat staat mij nog te wachten, bijvoorbeeld in de pubertijd?
Dit gesprek gaf het besef dat moeders zoon ons allebei nodig heeft. Van moeder de verhalen horen over haar eigen jeugd en de eerste levensjaren van haar zoon, samen door de spullen heen die ze met zorg bewaard heeft. Deelgenoot zijn van elkaars verhaal op de dag van de uithuisplaatsing. Voor moeder een verlies, voor ons een nieuw begin. Met moeder overleggen over de verzorging van haar zoon en het plannen maken voor bezoekmomenten en de vakanties. En ruimte laten dat onze pleegzoon van ons allebei mag houden. Door elkaar te ontmoeten is hiervoor een mooie basis gelegd.
Niets anders dan respect heb ik voor moeder dat zij na een leven vol onveiligheid vertrouwen geeft aan mij om voor haar zoon te mogen zorgen. Volgens moeder doe ik het goed. Ze voelt in alles dat zij de belangrijkste persoon is in het leven van haar kind. We vieren samen de verjaardagen en bij alle hoogtepunten zoals afzwemmen, de eindmusical en het halen van een diploma zat moeder op de eerste rij en ik ernaast.
Samen trots op onze prachtige zoon. En trots op elkaar!"
