Een nieuw pleegkind in tijden van corona

“Wat zou het mooi zijn wanneer we nu een pleegkind kunnen opvangen. We hebben alle tijd en zijn veel samen thuis.” Dit zeiden Yvonne en Bram afgelopen april tijdens de intelligente lockdown tegen elkaar. Snel daarna kregen ze ‘s ochtends het verzoek voor een crisisplaatsing, een baby van 4 maanden, Amura. Dat was wel even omschakelen en een veel zaken regelen. Ze hadden al een pleegdochter Miraly, zij woont sinds haar tweede jaar bij hen en is inmiddels 14 jaar. Babyspullen waren dus niet voorhanden.

Warm welkom

Dat was geen probleem. Na een oproep op Facebook had Yvonne binnen een uur op papier alle benodigde babyspullen binnen. Ze vroeg naar de kosten  en wanneer ze het kon ophalen. Wat bleek; niemand wilde er geld voor hebben en iedereen kwam het brengen! Yvonne en Bram stelden vervolgens hun buren op de hoogte van de komst van Amura. in de hele straat hing iedereen de vlag uit. Een warm welkom  voor de nieuwe inwoonster.

Moedergevoel

Yvonne weet nog precies hoe het ging. “Een medewerker van de jeugdbescherming kwam de kamer binnen met Amura in de Maxi-Cosi. Ik keek haar aan, wachtte rustig af en ging op mijn hurken bij haar zitten. Ze keek heel vrolijk en voorzichtig maakte ik haar los. Steeds even checken, vindt ze dit oké? Vervolgens stak ik mijn handen uit en zag dat het goed was dat ik haar oppakte. Ze lachte gelijk. Het mooie is, het moedergevoel dat staat vanaf minuut één aan. Natuurlijk waren er ook pittige momenten in het begin. Amura kreeg bijvoorbeeld borstvoeding en moest nu ineens omschakelen naar flesvoeding, dat was even wennen. Maar als Amura ’s nachts huilt en ik kijk naar haar gezichtje, zie ik dat ze blij is om me te zien, voel ik me zo rijk!”

Een nieuw pleegzusje voor Mirialy

“Amura is een vrolijk meisje, dat scheelt. Maar Mirialy vond het doodeng. Met name de eerste 5 weken toen het onzeker was of Amura zou blijven. Dat was ook voor ons een hele spannende tijd. Vanaf het moment dat bleek dat Amura voorlopig kon blijven, durfde Mirialy zich  meer open te stellen. Soms vindt ze haar schattig, maar als een echte puber loopt ze vaak weg als haar zusje huilt. Mirialy had een rugzak toen ze bij ons kwam wonen en dit was best pittig af en toe. Het is mooi om te zien hoe je met veiligheid, liefde en stabiliteit haar een goede basis kunt geven voor de hechting waardoor ze uiteindelijk het leven goed oppakte”, vertelt Yvonne.

Meer tijd voor elkaar

“Tijdens corona zijn we veel samen als gezin waardoor er alle tijd is voor Amura om zich aan ons te hechten. We hebben zoveel lol samen en voelen ons erg verbonden met elkaar. Het ideale gezin bestaat natuurlijk niet en hier is ook wel eens wat maar het voelt zó goed. Pleeggezinnen krijgen ondersteuning van een pleegzorgbegeleider. Dat ging in coronatijd ook op afstand. Onze begeleidster Eva kon alleen op afstand ondersteunen door te (beeld)bellen. Ze vond dit zelf erg vervelend. Eva had het gevoel dat ze te kort schoot. Gelukkig zag zij ook hoe hecht wij als gezin waren en hoe we naar elkaar toegroeiden in deze tijd.”

Voldaan

Yvonne: “Pleegzorg geeft mij zo’n ontzettend voldaan gevoel. Een kind dat aan mij toevertrouwd is te mogen grootbrengen en te steunen vind ik heel bijzonder. Zeker nu ik zie hoe Mirialy naar de volwassenheid toegroeit. Een kind redden is een groot woord maar iets voor een kind kunnen betekenen is heel waardevol. Je moet alleen doen uit liefde voor het kind. En houd rekening met pittige tijden, want die zijn er ook.”